Op de Zijlweg wapperen mijn haren lekker los terwijl ik de zeedijk, met het rood witte Land Art kunstwerk op de plaats van de voormalige sluis, al van verre langzaam dichterbij zie komen. Langs de rand van de akker bloeien uitbundige bloemen en vier witte zwanen dobberen in het Zijlriet, de vaart langs de dijk. Het is hoogwater als we bij Noordpolderzijl aankomen. De kleinste zeehaven van Nederland ligt er vredig bij. Een handje vol toeristen in korte broek zit een broodje in het gras te eten met uitzicht over de kwelders van de Waddenzee. De haven is alleen bij hoogwater bereikbaar via een smalle, ondiepe geul, de Noordpoldermude geheten. Er liggen twee zeilbootjes aan de kade. Achter de hekken liggen koeien te herkauwen in het middagzonnetje, een vrouw met een wapperende lange rok zit op een bankje voor zich uit te meimeren en op de dijk grazen een stuk of twintig schapen.

Op de zeedijk is het heerlijk uitwaaien, er staat een stevig briesje. Ik geniet van het uitzicht. De Waddenkustkwelders zijn vanaf de zeedijk fantastisch te overzien. De huidige buitendijkse kwelders worden druk bezocht door allerlei watervogels. Dicht bij zee steken planten uit het slik die tegen zout kunnen; schorrekruid en zeekraal. Bij het gezellige havencafé ‘t Zielhoes in de voormalige sluiswachterwoning, is het tijd voor een pauze, de koffie is lekker en het is goed toeven in de zon op het terras.